بعد از این توافق هر دو کشور به این نتیجه رسیده‌اند که نقش بازیگر اصلی در خاورمیانه یعنی ایران را نمی‌توانند نادیده بگیرند و بهتر است در نشستی که ایران نیز به آن دعوت شده است در مورد این سه بند صحبت کنند. ایران به یقین در مورد بند اول و سوم مخالفتی نخواهد داشت؛ چراکه این کشور نیز موافق باقی ماندن بشار اسد در سوریه است و هدف ایران نیز مقابله و برخورد با گروه‌های تروریستی به‌ویژه داعش است. اما در مورد بند دوم یعنی همکاری اسد با سکولارها، ایران موافق یک انتخابات آزاد میان اسد و مخالفانش زیر نظر سازمان‌های بین‌المللی است و نتیجه این انتخابات هرچه باشد ایران آن را به رسمیت خواهد شناخت. ایران معتقد است درنهایت این مردم سوریه هستند که باید رهبر خود را برگزینند نه سایر قدرت‌های بزرگ. اما بحث بر سر این است در شرایطی که سوریه با جنگ و خونریزی دست و پنجه نرم می‌کند، می‌توان یک انتخابات آزاد برگزار کرد و شرایط برگزاری این انتخابات چیست؟ صرف این مساله که ایران را به چنین نشستی دعوت کنند اهمیت ندارد اما آنچه که حائز اهمیت است، موضوع این نشست است؛ اگر موضوع مذاکره حذف بشار اسد باشد این احتمال هم وجود دارد که ایران در مذاکرات شرکت نکند؛ اما در صورتی که موضوع این نشست نقش دادن به مردم برای انتخاب آینده خودشان و تعیین‌کنندگی آنها و تقویت جبهه مشارکت باشد، ایران این آمادگی را خواهد داشت که به پای میز مذاکره برود. بنابراین دستور کار باید مشخص باشد. در نهایت نتیجه این مذاکره باید در راستای تضعیف و نه تقویت رژیم صهیونیستی باشد.