حسن بهشتی پور

دو قرن پیش، قائم‌مقام فراهانی در کتاب نفیس منشات به عباس میرزا هشدار داد:

«با فرنگستان باید به سیاست و مکایده (نیرنگ‌های زیرکانه) رفتار نمود، نه به قوت و غلبه».

امروز این توصیه، چراغ راه دیپلماسی هسته‌ای ایران است:

قلم را جایگزین شمشیر کنید:

از زبان حقوق بین‌الملل و دیپلماسی عمومی بهره ببرید، نه تهدیدهای پرهزینه.

وعده‌های غرب را بی‌ضمانت نپذیرید:

تاریخ ثابت کرده است «عهد اروپاییان نپاید»؛ هر توافقی باید مکانیسم‌های نظارتی و بازدارنده داشته باشد.

اختلافات دشمن را به فرصت تبدیل کنید:

از تنش‌های آمریکا و اروپا برای کاهش فشارها استفاده کنید.

از موضع قدرت مذاکره کنید:

همان‌گونه که قائم‌مقام تأکید داشت، هیچ دیپلماسی بدون پشتوانه‌ی نظامی و اقتصادی موفق نیست.

وحدت داخلی را حفظ کنید: تفرقه، بزرگ‌ترین سلاح دشمن است.

درس امروز از دیروز:

دیپلماسی هسته‌ای نباید به «ترکمانچایِ مدرن» تبدیل شود؛ نه تسلیم شوید، نه خود را در جنگِ بی‌حساب محبوس کنید. هوشیاری + انعطاف = هنر مذاکره‌ی ایرانی.

قائم‌مقام جان‌باخت تا این درس را به یادگار بگذارد؛ آیا گوش‌مان به این توصیه‌ها شنوا است؟