2- كشورهای اروپایی و امریكا شدیدا بر این موضوع مانور می‌دهند كه در یكی از پاروقی‌های فصل پنجم قطعنامه 2231 كه به گزاره‌های اجرایی اشاره دارد، در ملاحظاتی ادعایی به این مقوله اشاره شده كه ایران حق ساخت پهپاد (نه موشك) را ندارد؛ گزاره ادعایی كه ایران هیچ‌گاه آن را نپذیرفته است. از همین رو می‌توان گفت كه چنین مولفه‌ای بخشی از قطعنامه نیست. در چنین چارچوبی باید گفت شواهد نشان می‌دهد تروییكای اروپایی در شرایط كنونی بهانه‌گیری می‌كند و این ادعا را مطرح كرد كه اگر كشوری بتواند موشكی بسازد كه قادر به طی كردن 750 كیلومتر باشد، به ادعای این گروه از كشورها بالطبع به شكلی بالقوه قادر به حمل كلاهك هسته‌ای نیز است حتی اگر برای این منظور طراحی نشده باشد. بنابراین تروییكای اروپایی با توسل بدین بهانه با فناوری پیشرفته موشكی در ایران مخالفت می‌كند. آن هم در شرایطی كه ایران خواسته‌ای معقول دارد و تاكید كرده و می‌كند كه ساخت موشك با قابلیت‌های پیشرفته از منظر ایران جنبه تدافعی دارد و با هدف افزایش توان دفاعی ایران انجام می‌شود. در همین راستا می‌توان گفت كه با لحاظ كردن مجموعه تحریم‌ها و تهدیدهای اعمالی از جانب ایالات متحده و تهدیدهای رژیم اسراییل علیه ایران، كشورمان ناچار است تا توان دفاعی خود را با لحاظ كردن فناوری‌های پیشرفته ارتقا داده و روی سیستم‌های موشكی متعارف و جنگنده‌های تهاجمی سرمایه‌گذاری كرده و محدودیت‌ها را نپذیرد. به ویژه آنكه چنین محدودیت‌هایی برای بازیگران و رقبای و دشمنان ایران لحاظ نشده است. به عنوان نمونه اسراییل با آنکه عضو آژانس بین‌المللی انرژی اتمی است اما پیمان منع تولید و تکثیر سلاح های هسته ای موسوم به ان پی تی را نپذیرفته است و درهمین راستا به بمب هسته‌ای مجهز شده است و علاوه بر آن دارای تجهیزات پیشرفته تهاجمی است. براساس ارزیابی‌های انجام شده اسراییل موسسات معتبر بین المللی از جمله سپری در سوئد ، اسرائیل تاکنون حداقل مجهز به 200 كلاهك هسته‌ای است. اما این رژیم هیچ‌گونه محدودیتی علیه خود را نی پذیرد.

3- تروییكای اروپایی با علم به اینكه خواسته‌اش فاقد وجاهت حقوقی است، برای آنكه بتواند از منظر حقوق بین‌الملل به خواسته ادعایی‌اش وزن دهد به قطعنامه 2231 استناد می‌كند. قطعنامه‌ای كه هیچ كدام از مفاد آن محدودیتی را بر برنامه موشكی ایران اعمال نمی‌كند. فارغ از اینها می‌توان گفت كه آنچه تروییكای اروپایی را ظاهرا نگران كرده، برد موشك پرتاب شده است. در همین راستا واكنش این گروه از كشورها به پرتاب ماهواره ایرانی از دو منظر قابل توجه است: یا اینكه این گروه از كشورها می‌خواهند این موضوع را در شورای امنیت مطرح كنند، اما از آنجایی كه در این نهاد بین‌المللی هیچ مستندی در باب برنامه ادعایی آنها در ارتباط با ایران وجود ندارد، طبیعتا به لحاظ حقوقی هیچ بازیگری نمی‌تواند علیه ایران گامی بردارد. بالاخص آنكه در قطعنامه 2231 همین مقوله‌ها به صراحت مطرح شده و ایران این توان را دارد تا برای حراست از خود توانایی موشكی‌اش را برای دفاع ارتقا دهد.

از منظری دیگر اروپا شاید بخواهد بسان ایالات متحده به اهرم زور متوسل شده و مصوبه‌ای تعریف كرده و محدودیت‌هایی را بر ایران اعمال كند، یعنی اروپا نیز بسان ایالات متحده تلاش كند تا تحریم ثانویه‌ای را علیه ایران اعمال كند، مصوباتی كه به لحاظ حقوق بین‌المللی فاقد بار حقوقی است و صرفا شاید برای كشورهای اروپایی لازم‌الاجرا باشد. با این حال از آنجایی كه جهان ذیل نظام سلطه قرار دارد، شاید این گروه از بازیگران بتوانند مصوبه خود را بر سایر كشورها تحمیل كنند. پس می‌توان گفت این مصوبه احتمالی (در صورتی كه تصویب شود) جنبه نمادین دارد و برای آن گروه از بازیگرانی كه آن را بپذیرند، لازم‌الاجرا خواهد بود.با این حال می‌توان گفت كه مصوبه ادعایی احتمالی به شكلی بالقوه می‌تواند زمینه را برای اعمال فشار بر ایران هموار كند. در همین راستا نكته قابل توجه این است كه ایران باید تلاش كند تا در شرایط كنونی متحدان را به دوست تبدیل كرده و تهدیدها را به فرصت.