درحقیقت تنها یک بند قطعنامه 2231 به سلاح‌های متعارف ربط دارد و آنهم به همین موضوع دوره پنجساله منع واردات و صادرات سلاح از ایران بوده که دوره آن تمام شده است. در مورد موشک‌ها هم که دوره هشت ساله بوده آنهم موشک‌هایی که برای کلاهک هسته‌ای طراحی شده باشد درحالی که موشک‌های موجود ایران هیچکدام برای کلاهک هسته‌ای طراحی نشده است بنابراین همکاری ایران و روسیه درمورد مبادله سلاح‌های متعارف و نه سلاح‌های غیرقانونی است. معلوم نیست از نظر حقوقی روی چه چیز دارند استناد می‌کنند چون مبنای حقوقی ندارد. روابط ایران و روسیه در واردات و صادرات یک روابط متعارف است و سلاح غیرمتعارفی هم نیست که منع بین‌المللی داشته باشد. اما مساله این است که ایران بالاخره در این زمینه باید یک روایت دقیق، همه جانبه و متقن ارائه کند تا بتواند به افکار عمومی دنیا و داخل کشور توضیح دقیق دهد.

هر اقدامی به ویژه این جور اقدامات باید یک پیوست رسانه‌ای داشته باشد و مشخصا و دقیقا معلوم باشد که سیاست اعلانی ایران چیست. الان کشوری مثل ترکیه داریم که در جنگ ادعای بی‌طرفی دارد ولی به اوکراین پهپاد می‌دهد و از طرفی صادرات نفت روسیه را عملا برعهده گرفته و برای دور زدن تحریم‌ها به روسیه کمک می‌کند. یا عربستان که سیاست بی‌طرفی دارد و در عین حال که با روسیه در اوپک پلاس همکاری و کمک می‌کند که قیمت نفت همچنان بالا بماند اما در عین حال سیاست روسیه در اوکراین را هم قبول ندارد. بنابراین موضوع خیلی روشن است که سیاست ایران باید خیلی شفاف و دقیق مطرح شود و از اول تا آخر یک حرف بزند و یک جور موضع بگیرد نه اینکه گاهی وقت‌ها احساس تناقض به‌وجود می‌آید و گاه تکذیب یا تایید است و گاهی وقت‌ها کمیته تحقیق را تایید می‌کنیم و گاهی اوقات هم نماینده ما در سازمان ملل اعلام می‌کند که تشکیل کمیته تحقیق غیرقانونی است. چرا در قطعنامه چنین چیزی پیش بینی نکرده و موضوعاتی از این دست. از این رو به نظر می‌رسد یکبار برای همیشه باید این تصمیم را بگیریم که برای همه چیز، دقیق و شفاف یک پیوست رسانه‌ای درست کنیم.