در هر صورت به نظر می‌رسد آمریکایی‌ها منتظر برگزاری انتخابات آبان ماه هستند. آزادی باقر نمازی نیز از سوی طرف ایرانی به دلایل بشردوستانه اعلام شده و طرف آمریکایی‌ها هم تکذیب کرده که دارایی‌های ایران در کره جنوبی را مابه ازای آن آزاد کند. به نظر می‌رسد دولت انتظار دارد انتشار این اخبار مثبت ، حداقل روی جو منفی که مذاکرات روی بازار گذاشته، تاثیر مثبت داشته باشد. ولی به هر حال طرف آمریکایی گفته توافقی درباره آزادی دارایی‌های ایران نداشته است. باید ببینیم به رغم آزادی آقای نمازی خبری از آزادی دارایی‌های ایران و انتقال ان به عمان می‌شود. درحقیقت برجام با اینکه تا حدی از وضعیت کما خارج شده بود ولی عملا بازهم وارد کما شد و همه چیز معطل آبان ماه است. به گفته اولیانوف بعد از انتخابات کنگره مذاکرات از سر گرفته می‌شود. واقعیت این است که از تاحیر در اعلام نتیجه مذاکرات هر دو طرف متضرر می‌شوند. طرف اروپایی دنبال این است که تحریم‌های نفتی پایان پیدا کند تا بتوان در بازار انرژی تحول مثبت ایجاد کرد. اما طرف ایرانی هم از عدم نفعی که از تحریم‌های گسترده می‌برد و مشکلاتی که بر اقتصاد کشور وجود دارد، زیان می‌بیند. از این رو به نظر می‌رسد هرچه زودتر توافق کنیم و به نتیجه برسیم، بهتر است هرچند آخرین بار مذاکرات عملا معلق شد تا دوباره از سر گرفته شود!

دولت ظاهرا به همکاری با شانگهای که یک اتحاد اقتصادی نیست دلخوش شاخته است. اما واقعیت این است که سازمان شانگهای بیش از آنکه اقتصادی باشد یک سازمان سیاسی-امنیتی و تا حدودی خیلی کمتر اقتصادی است. بنابراین از لحاظ اقتصادی اگر بخواهیم حساب کنیم باید روی اتحادیه اوراسیا حساب کنیم و نه شانگهای. شانگهای بیشتر جنبه‌های سیاسی و امنیتی دارد اما توجه به یک نکته خیلی ضروری است. الان شانگهای در قضیه بحران اوکراین و تحریم‌هایی که روسیه شده، با اینکه روسیه خودش بنیانگذار شانگهای است ولی کشورهایی مثل چین، هند و قزاقستان کاملا سیاست بی‌طرفی اتخاذ کردند و از سیاست روسیه حمایت نکردند. در قطعنامه پیشنهادی که اخیرا در محکومیت روسیه در شورای امنیت صادر شد برای اینکه این چهار استان را ضمیمه خاک خودش کرده، فقط تنها کشوری که رأی منفی داد، روسیه بود و عملا وتو کرد. کشورهایی مثل چین و هند رأی ممتنع دادند. امری که خیلی مهم بود و حتی برزیل که در بریکس با روسیه هست رأی ممتنع داد. پس وقتی سازمان شانگهای درمورد بنیانگذارش اینگونه عمل می‌کند در مورد ایران یا سایر کشورها تکلیف روشن است. عمدتا کشورهای عضو شانگهای با اینکه یک سازمان امنیتی و سیاسی هستند ولی بیشتر بر محوریت منافع خودشان عمل می‌کنند، تصمیم می‌گیرند و اجرا می‌کنند و نه منافع جمعی سازمان شانگهای چون عملا دیدیم چنین چیزی در مورد روسیه انجام نشد. حتی در بحران اخیری که در مرزهای تاجیکستان و قرقیزستان پیش امده بود در اجلاس سران شانگهای در سمرقند کوچکترین تصمیم گیری یا بیانیه ای صادر نشد. واقعیت این است که اگر قرار است به گسترش همکاری های اقتصادی فکر کنیم بیشترباید بر روی اتحادیه اقتصادی ائآسیا و یا بریکس سرمایه گذاری کنیم .