«خواسته دوم ایران این است که یک توافق پایدار ایجاد شود یعنی طرف‌های بازرگانی ایران مطمئن باشند که آمریکا دوباره تحریم‌های جدیدی علیه ایران وضع نخواهد کرد. البته نمی‌دانیم که این اطمینان چطور حاصل خواهد شد و جزئیات آن را نمی‌دانیم.»بهشتی‌پور همچنین گفت: «طرف ایرانی می‌گوید که باید از نظر اقتصادی منتفع شوم. به عبارت دیگر می‌خواهد دارایی‌های مسدودشده ایران آزاد شود. ظاهرا غربی‌ها با این بند مشکلی ندارند. منابع غربی می‌گویند که صد میلیارد دلار از دارایی مسدودشده ایران به تدریج آزاد می‌شود اما ترتیبات و چگونگی آن را نمی‌دانیم.»

«در روایت اروپایی اما این را داریم که یک متنی آماده شده و با آمریکایی‌ها هم توافق کرده‌اند و ایران هم جای مذاکره ندارد یعنی طرف غربی عادت کرده متنی را مقابل ایران بگذارد و بگوید که همین متن است و جای چانه‌زنی نیست. درحالی که در گذشته این طور نبوده و بعید است که در آینده نیز این طور باشد. طرف ایرانی آن‌طور که آقای باقری‌کنی گفته، حرف‌های خود را به صورت شفاهی به طرف مقابل انتقال داده است. الان هم در تهران در سطح عالی گفت‌وگو و مذاکره می‌کنند تا تصمیم نهایی اتخاذ شود.»

بهشتی‌پور با ابراز امیدواری نسبت به اینکه «بخش دیپلماسی عمومی در ایران فعال‌تر باشد و برای افکار عمومی توضیح دهند که اصولا طرح اروپا چیست یا نقطه نظرات ایران چیست» گفت: «ما الان نمی‌دانیم که طرح جدید آقای بورل چیست و چه تفاوتی با طرح‌های قبلی دارد لذا نمی‌توانیم تحلیل دقیقی ارائه دهیم.»

«اینکه می‌گویند این طرح نهایی و غیرقابل مذاکره است نیز تلاشی برای فضاسازی رسانه‌ای و قبولاندن طرح خودشان به ایران است. در گذشته هم طرح‌هایی داده‌اند. مثل بورل چند ماه قبل طرحی داد که در قطر مورد گفت‌وگو قرار گرفت اما به نتیجه نرسید. حالا طرح خود را تعدیل کرده‌اند و می‌گویند که جای چانه‌زنی نیست. حالا باید دید که واقعا نیست و ایران می‌پذیرد یا ایران همچنان می‌خواهد خواسته‌های خود را تامین کند.»

«به نظر من اکنون دعوا سر این است که کدام طرف شکست مذاکرات را گردن بگیرد. یعنی ایران می‌گوید که چون طرف مقابل خواسته‌های ما را نمی‌پذیرد مسوول به نتیجه نرسیدن مذاکرات است و آنها نیز می‌گویند که چون ایران طرح ما را قبول نمی‌کند، مسوول به نتیجه نرسیدن است. درحالی که به نظر من اکنون باید طرفین به دنبال به نتیجه رسیدن مذاکرات باشند تا این موضوع بالاخره بعد از چندین سال حل شود. مردم به اندازه کافی مشکل و مسائل مختلف دارند و این مساله را باید به نحوی حل کرد نه اینکه مدام آن را کش داد و مذاکراتی رقم زد که از سال ۸۲ تا حالا انجام شده و به نتیجه نرسیده است.»