این تحقیقاتی که ایران شروع کرده است در واقع می خواهد سوخت سیلی سات را که آرژانتین در سال های 1993 به ایران داد جایگزین سوخت با کیفیت تر کند. در سال 1993 سوختی که آمریکا در اختیار ایران قرار داده بود تمام شده بود، آرژانتین این سوخت را زیر نظر آژانس بین المللی انرژی اتمی در اختیار ایران قرار داد، الان هدف ایران تولید سوخت با کیفیت بالاتر نسبت به سیلی سات است، تولید این سوخت ربطی به موضوع صفحه سوخت و میله های سوخت ندارد، بلکه داخل صفحه سوخت و یا میله سوخت است. آن سوختی که ایران می خواهد تولید کند فرایندی دارد که میله میانی اش نیاز به اورانیوم فلزی دارد، ایران با مواد سوخت اورانیوم طبیعی شروع می کند بنا بر سخنان کارشناسی که با ایشان صحبت نموده ام، طی شش ماه تا یک  سال ایران از سوخت اورانیوم طبیعی استفاده می کند، سپس از اروانیوم 20 درصد استفاده می کند، و بعد ترکیبی از اورانیوم فلزی و مواد دیگری که برای سوخت جدید لازم هست از آن استفاده می شود، وقتی از آن استفاده می کنند دیگر آن اورانیوم فلزی نیست که کاربرد نظامی دارد، تنها در مرحله اول تولید سوخت جدید از اورانیوم فلزی استفاده می شود. ولی بلافاصله که اورانیوم فلزی با مواد دیگر ترکیب می شود، دیگر اورانیوم فلزی نخواهد بود. فراینداین تحقیقات  6 ماه تا یک سال طول می کشد. مسئله این است که این تحقیقات زیر نظر آژانس است و اگر قرار بود ایران اهداف نظامی داشته باشد، به اطلاع آژانس نمی رساند. زیرا وظیفه اصلی آژانس عدم اشاعه سلاح هسته ای است و آژانس موظف است که با تولید سلاح هسته ای مقابله کند. ایران نیز در دکترین نظامی خود اصلا تولید سلاح هسته ای ندارد. بنابراین ایران وقتی به آژانس اطلاع می دهد که اورانیوم فلزی تولید می کند، هدف آن تولید سوخت جدیدی است که می خواهد آن را جایگزین سوخت سیلی سات در رآکتور تهران نماید. کل این فرایند اهداف نظامی ندارد بلکه کاملا صلح آمیز است و زیر نظر کارشناسان آژانس بین المللی انرژی اتمی می باشد.