نفس مذاکره چیزخیلی خوبی است زیرا راه را برای حل و فصل مشکل از راه دیپلماسی فراهم می کند. اما مذاکراتی ثمر بخش است که دو طرف بپذیرند که قرار است با هم بر سر منافع خودشان مصالحه کنند. یعنی حاضر باشند منافع طرف مقابل را درمذاکرات محترم بشمارند و با در نظر داشت همه جوانب کار، برای رسیدن به توافق ازبخشی ازمنافع وخواسته های خود بگذرند تا به توافق دوجانبه یا چند جانبه برسند . براین اساس ترامپ چون تنها به منافع یکجانبه آمریکا توجه دارد با دنیا درگیر شده و در همه موضوع های کوچک و بزرگ بین المللی شعار اول آمریکا را مطرح می کند. در این نوع نگاه مذاکره برای تحمیل خواسته های یطرفه مطرح می شود. 
بر این اساس است که متاسفانه در ایران عده ای مذاکره را با سازش یکی می دانند و باور نمی کنند که می توان مذاکره را بدون خیانت به منافع ملی؛ سازمان دهی کرد و به نتایج خوبی هم دست پیدا کرد. 
در مذاکره نمی شود انتظار داشت هردو طرف به یک اندازه منتفع شوند. زیرا هر کشوری بر اساس قدرت و امکاناتی که پشت سر خود دارد در مذاکرات می تواند برنده باشد. همچنین باید پذیرفت مذاکرات برد برد به معنای تساوی در گرفتن امتیازها نیست بلکه دقیقا به معنای آن است که هر دو طرف براساس امکاناتی که داشتند مذاکره کردند و امتیازهایی را که می توانستند کسب کردند و احساس رضایت مندی دارند. اما مذاکرات یکطرفه بر اساس تحمیل خواسته یکطرف به طرف مقابل تنها و تنها از طریق اعمل زور و معمولا با شکست خوردگان درجنگ انجام می گیرد. بعید می دانم در ایران کسی حاضر باشد به چنین مذاکراتی تن دهد.