بر اساس اولين تاريخ مورد توافق ميان تهران - مسکو قرار بود اين نيروگاه در هشتم ژوئيه 1999 ميلادي تکميل شود اما تاريخ بهره برداري از واحد اول نيروگاه اتمي بوشهر تاکنون حدود 10 سال است به تعويق افتاده است.

تحلیل ماجرا

آنگونه كه پيداست دليل  تاخيرروسیه بيش از آنكه اسير مشكلات فني باشد، سياسي است. البته روسها در برهه اي از وجود مشكلات مالي بر سر تحويل اين نيروگاه و به عبارتي بدقولي طرف ايراني در پرداخت به موقع تعهدات پولي خود به روسيه خبر دادند. وهمین بهانه تحویل نیروگاه را حداقل به مدت دو سال با تاخیر روبرو ساخت. اما برای رفع کامل این بهانه روسیه در سال 1386 آقاي آقازاده رئيس سازمان انرژي اتمي ايران توافقنامه اي را با روسيه امضا كرد وجدول زمان بندی تحویل نیروگاه  نهايي شد. براساس این توافق جدید قرارشد كه روسها تا پايان سال گذشته ميلادي(2008) نيروگاه بوشهر را تحويل ايران دهند.اما  با روندي كه روسها تاكنون پيموده اند بعيد است در پايان 2009 هم بوشهر را تحويل دهند.

تاخیر روسیه علاوه بر آنکه از لحاظ هزینه ها بیش از چهار صد میلیون دلار بر روی دست ایران هزینه اضافی تحمیل کرده است زیرا بر اساس گزارش مطبوعات روسیه  روسها بر اساس قرارداد اوليه قرار بود  800 ميليون دلار از ايران دریافت کنند اما به دلیل گذشت زمان و افزایش هزینه ها ناشی از بدقولي هاي مداوم آنان، هزینه ساخت نیروگاه بوشهر به  بيش از 1ميليارد و 200 ميليون دلار افزایش یافته است.

اينگونه به نظر مي رسد كه روسها بيش از هرچيز در انتظار حل و فصل پرونده هسته اي ايران هستند و مي خواهند در شرايطي بوشهر را تحويل دهند كه از توقف غني سازي در ايران مطمئن شده باشد. بر اساس آنچه گاهي در مقالات و مطبوعات روسها منتشر مي شود، دولت اين كشور غني سازي ايران را در حد تحقيق و توسعه قبول دارد اما غني سازي صنعتي را نمي پذيرد. ايران بايد پيش از اين تضمين هاي كافي را از روسيه دريافت مي كرد تا در صورت تاخير مسكو در تحويل نيروگاه بوشهر، تهران بتواند خسارت وارد به كشور را از طرف روسي بگيرد. هم اكنون نيز جمهوري اسلامي ايران مي تواند ضرب الاجلي را معين كند تا اگر روسيه بازهم خلف وعده كرد، بتوان از اين كشور خسارت گرفت.