ضرورت از سرگیری روابط ایران و عربستان
نویسندگان: حسن بهشتی پور مجتبی میر زرندی
چکیده مطلب:
ایران و عربستان با در نظر گرفتن مولفههای تاثیرگذار قدرت که در اختیار دارند به عنوان دو قدرت بازیگر بزرگ منطقهای در خلیج فارس و حتی غرب آسیا شناخته میشوند. این دوکشور با توجه به اشتراکاتی که از منظر تاریخی، فرهنگی، دینی و ... دارند؛ باوجود اختلافات متعدد که مهمترین آنها به نوع تلقی وهابیت از دین اسلام و نوع برداشت امام خمینی(ره) از اسلام ناب محمدی(ص) مربوط می شود ، می توانند به سمت عادی سازی مناسبات و سپس گسترش آن گام بردارند.
در پژوهش حاضر باهدف شناخت موانع همکاری و چالشهای پیش روی عادی سازی روابط دو کشور و همچنین ارائه راهکار برای گسترش روابط ایران و عربستان سعی شده است بحث ضرورت از سرگیری روابط ایران و عربستان از منظر منافع ملی تحلیل شود. مساعی اصلی نویسندگان در این پژوهش با استفاده از روش تحلیل علی و کتابخانه ای به این سوال مهم که ایران و عربستان باوجود اختلافهای اساسی و رقابت گسترده که در مواردی به جنگ نیابتی هم کشیده شده است چگونه میتوانند به سمت عادیسازی مناسبات پیش بروند، پاسخ علمی و قابل اجرا داده شود.
پرسش فرعی این پژوهش راههای ایجاد نوعی همکاری منطقهای در خلیج فارس بوده است. برای پاسخ به این پرسش ها ضمن بررسی پیشینه روابط ایران و عربستان، علل و عوامل اصلی ریشه های اختلاف همچون ساختار و بافت سیاسی-جغرافیایی عربستان سعودی و ... مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است.
فرضیه اصلی مقاله ضرورت از سرگیری روابط دو کشور و تاثیرات مثبت منطقه ای آن با استفاده از نظریه باری بوزان مبتنی بر سطح تحلیل منطقهای تحلیل شده است. درآخر نیز با بررسی پتانسیل هر دوکشور در ساختارهای سیاسی، اقتصادی، فرهنگی منطقهای و نوع همکاریهایی که هر دو کشور در حوزههای اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و ... میتوانند با هم داشته باشند تاثیرات این همکاری بر ایجاد ثبات و امنیت در منطقه خلیج فارس و در وهله کلانتردر حوزه غرب آسیا ، ضروری دانسته شدهاست.