روش تحلیل سیاسی

الكساندر مارياسوف، مدير اداره دوم آسيای وزارت امور خارجه روسيه هفته گذشته از اتمام احداث نيروگاه اتمي بوشهر درموعد مقرر خبر داد. امری كه به اعتقاد من به دلايل گوناگوني بازهم با بدقولي روسها مواجه خواهد شد. نگاهي گذرا به تاريخچه بدقولی های مسكو مي تواند تا حدی صحت اين ادعا را روشن سازد.

پیشینه بحث

قرارداد احداث دو واحد نيروگاه اتمي آب سبک هر کدام با قدرت حدود 1290 مگاوات در آبان ماه سال 1353 با شرکت آلماني "کرافت ورک اونيون" که از شرکت‌هاي تابعه شرکت زيمنس بود، منعقد شده بود.

آلماني‌ها احداث اين دو واحد را در 15 کيلومتري جنوب شهر بوشهرآغاز کردند و تا پيش از پيروزي انقلاب اسلامي در سال 1979 (1357) واحد اول حدود 75 درصد و واحد دوم حدود 60 درصد ساخته شده بود.

 با پيروزي انقلاب اسلامي، پيمانکار آلماني حاضر به ادامه همکاري با ايران نشد و متخصصان خود را از نيروگاه اتمي بوشهر خارج کرد.

جمهوري اسلامي ايران ، در 25 اوت 1992 موافقتنامه جامع همکاري‌هاي هسته‌اي را با مسکو امضا کرد و شرکت روسي اتم استروي اکسپورت هشتم ژانويه 1995 عمليات تکميل واحد اول نيروگاه اتمي بوشهر را به عهده گرفت. در ماه فوريه 1998 روسيه و ايران توافق نمودند که روسيه نه تنها در تجهيز نيروگاه به ايران کمک کند، بلکه بطور کل ساخت آن را تکميل کند. اين پروژه مي بايست 8 جولاي 1999 تکميل مي شد، اما تاريخ بهره برداري از آن تاکنون چندين بار به تعويق افتاده است.