روش تحلیل سیاسی

برای ارزیابی دقیق عملکرد سیاست خارجی ایران در چهل سال اخیر باید یک تیم تحقیقاتی این موضوع را از ابعاد مختلف و با اتکاء به فکت ها و آمار و اطلاعات دقیق تحلیل و بررسی کند. تا بتوان به نتایج آن تحقیق استناد کرد. اما آنچه که من می توانستم به عنوان یک شاهد رسانه ای مطرح کنم در مصاحبه با سایته نامه نیوز مطرح کردم که شرح ان را در ادامه می خوانید:

در 40 سال گذشته دیپلمات های شاخص و موفقی در ایران داشته ایم به گونه ای که غربی ها بارها در مناسبات خود از این دیپلمات های ایرانی و این که چگونه توانسته اند منافع ملی کشور را تامین کنند، نام برده‌اند. البته به طور نسبی تعداد این دیپلمات ها زیاد نیست اما در این بین، آقای ظریف از جمله دیپلمات‌ های موفقی است که مانند ایشان در دوران پس از انقلاب کم دیده ایم. آنچه که می توان اجمالا مطرح کرد این واقعیت است که فعالیت آقای ظریف به دوره آقای روحانی محدود نمی شود و ایشان از دوره آقای ولایتی، وارد وزارت امورخارجه شدند. بیشتر افرادی هم که با ایشان همکاری دارند کارکشته بوده و توانسته اند برنامه‌هاي دستگاه ديپلماسي را به خوبي پیش ببرند. عملکرد این تیم همواره مورد توجه بوده است اما برای ارزیابی عملکرد دیپلمات های ایرانی باید امکاناتی هم که در دست داشته اند مورد توجه باشد.

بهشتی‌پور: جنگ آمریکا با ایران، رسانه‌ای و اقتصادی است

یک کارشناس مسائل بین‌الملل اظهار کرد: آمریکایی‌ها تمام امکانات شان را بسیج کرده‌اند تا با تحریم‌های اقتصادی و تبلیغات رسانه‌ای بتوانند در ایران تغییر رفتار ایجاد کنند.

حسن بهشتی‌پور در گفت‌وگو با ایسنا درباره اینکه گفته می‌شود آمریکا مواضع خود را نسبت به منطقه تغییر داده و حتی صحبت از جنگ هم مطرح شده است، گفت: نتانیاهو در اجلاس ورشو صحبت‌هایی را بیان کرد با این محتوا که با کشورهای عربی می‌نشینیم و خود را برای جنگ با ایران آماده می‌کنیم، اما بعد از آن متوجه شدند این حرف‌شان بازتاب منفی داشت و آن را اصلاح کردند، کلمه جنگ را برداشتند و به جای آن مقابله با ایران را بیان کردند.

وی افزود: بنابراین بنده تغییر موضعی در آمریکایی‌ها نمی‌بینم، تمام قرائن و شواهد نشان می‌دهد که دنبال جنگ با ایران نیستند زیرا جنگ برای آنها هزینه دارد، همچنان که در عراق و افغانستان هزینه‌های هنگفتی را متقبل شدند، نمی‌خواهند علیه ایران بجنگند.

پنجاه و پنجمین کنفرانس امنیتی مونیخ به عرصه‌ای برای رقابت ایالات متحده آمریکا با رقبای این کشور بویژه روسیه تبدیل شد. مایک پنس، معاون رئیس‌جمهور آمریکا در سخنرانی خود در این نشست ضمن ترسیم بخش‌هایی از دکترین نظامی- امنیتی ایالات متحده برای جهان امروز، مواضع سختی در قبال مسکو اتخاذ کرد. پنس از متحدان واشنگتن در سوی شرقی آتلانتیک درخواست کرد فشارهای خود بر مسکو را افزایش دهند.

معاون رئیس‌جمهور آمریکا ضمن اخطار به کشورهای عضو ناتو برای خرید تسلیحات از روسیه، از برلین نیز درخواست کرد پروژه انتقال گاز روسیه به آلمان از طریق دریا موسوم به پروژه «نورد استریم 2» را متوقف کند. این مواضع شدید واشنگتن به نوعی تداوم تنش‌های یک سال گذشته روسیه و آمریکا است که اکنون ابعاد جدید و مخاطره‌آمیزی به خود گرفته و نشانگر آغاز عصر جدیدی در سیاست بین‌الملل خواهد بود. در ماه‌های گذشته روند تحریم‌های آمریکا علیه روسیه گسترش پیدا کرده است.

دو طرف در زمینه پیمان منع موشک‌های هسته‌ای میان‌برد دیدگاه‌های مختلفی دارند و حتی سطح تنش‌ها به حدی گسترش یافته است که آمریکا به اخراج 60 دیپلمات روسی از این کشور اقدام کرد. تنش‌های دو طرف در موضوعات دیگری همچون سوریه، اوکراین و اخیرا ونزوئلا نیز قابل ردیابی است. استقرار سپر دفاع موشکی آمریکا در ترکیه و رومانی نیز بخش دیگری از این پازل بزرگ منازعه و اختلاف را تشکیل می‌دهد، بنابراین طبیعی است که آمریکا از کنفرانس امنیتی مونیخ به عنوان ابزار و تریبونی برای ارسال پیام هم به روسیه و هم به کشورهای متحد خود استفاده کند اما به طور کلی سخنان معاون رئیس‌جمهور آمریکا به نوعی نشانه‌گذار جامعه بین‌المللی به «عصر صلح سرد» و پایان دوره کنونی است.

مقاله اختصاصی  اینجانب برای روزنامه اعتماد روز شنبه 27 بهمن 1397 ارزیابی حکم دادگاه بین المللی لاهه در باره شکایت ایران از آمریکا 

مقدمه:

 روز چهارشنبه 24 بهمن ماه 1397 (سیزدهم فوریه 2019) درفاصله کمتر از چهار ماه ، دادگاه بین المللی لاهه دومین رای حقوقی خود را به نفع ایران صادر کرد. بدون شک این یک موفقیت دیپلماتیک برای ایران در صحنه حقوق بین الملل محسوب می شود. بار دیگر این موضوع به اثبات می رسد اگر مسیر صحیحی برای مطالبات حقوقی درعرصه جهانی انتخاب شود و افراد کارشناس بکار گرفته شوند امکان موفقیت حتی در نظام ناعادلانه فعلی بین المللی موجود است. به شرط آنکه از مسیر درستی طرح شکایت شود و با تنظیم دفاعیه کارشناسی تمهیدات لازم برای رسیدن به هدف فراهم گردد.

حسن بهشتی پور، کارشناس مسائل بین الملل به خبرنگار جماران میگوید: آمریکایی ها در کنفرانس ورشو دنبال تشکیل یک اتحاد بین المللی علیه تهران بودند، اما در عمل نشست ورشو نتیجه قابل توجه ای برای آمریکا نداشت زیرا استقبال نکردن روسیه، چین و بیشتر کشورهای اتحادیه اروپا از این اجلاس در عمل به شکست این نشست سفارشی انجامید.

کنفرانس ورشو بدون اغراق کنفرانسِ ورشکستگان سیاسی بود. اما اینکه کشورهای عربی حوزه خلیج فارس با اسرائیل پشت یک میز نشستند در عمل برای ایران  تهدید به شمار می رود. به همین دلیل  ایران باید تلاش بیشتری کند که مناسبات خود را با کشورهای حوزه خلیج فارس بهبود دهد و اجازه ندهد که صهیونیست ها از این فرصت ها سوء استفاده کنند.

او درارتباط با کنفرانس مونیخ معتقد است: کنفرانس مونیخ هر سال برگزار می شود و دستور کار سالانه دارد. مونیخ محیطی است که مقامات امنیتی نظامی و سیاسی دور هم جمع می شوند  که با هم درباره موضوعات امنیتی و سیاسی مهم دنیا مشورت کنند. برای ایران فرصت مغتنمی است که در این کنفرانس، با مقامات اروپایی و سایر مقامات کشورها گفتگو داشته باشد. به باور من کارکرد این کنفرانس مانند سالهای گذشته به عنوان باشگاهی سیاسی و امنیتی بشمار می رود که کشورها می توانند در چند روز با کمترین هزینه  با همدیگر گفتگو و مذاکره داشته باشند. اما نمی توان از آن انتظار تحول بزرگ داشت.

این تحلیلگر معتقد است: اینکه کنفرانس مونیخ در برابر کنفرانس ورشو قرار داده می شود بیشتر یک حرف تبلیغاتی است. کنفرانس مونیح هر سال در همین روزها برگزار می شود. این کنفرانس بیشتر فرصتی برای مقامات امنیتی و سیاسی است تا به جای هزینه بالاتر و سفرهای بیشتر بتوانند در یک محل با کمترین زمان ممکن و حداقل تشریفات در عالی ترین سطح گفتگو کنند و به نتایج مورد نظر خود برسند. این کنفرانس اساسا فرصتی برای شنیدن حرف همدیگر است و ربطی به اجلاس ورشو ندارد.

یاداشت روز حسن بهشتی پور در روزنامه ارمانشماره: 3821 روز چهارشنبه 24 بهمن 1397 صفحه اول

اگر بخواهیم رفتارهای دونالد ترامپ رابدرستی تحلیل کنیم تصمیم گیری های او را  باید در دو ساحت جداگانه  مورد بررسی قرار دهیم. یک ساحت  ویژه گی های  شخصیتی او است که باید دقیقا  شناسی شود  و ساحت دیگر از جهت موقعیت و مسئولیتش  به عنوان رئیس جمهوری آمریکا است که به نظر می‌رسد این دو، بر هم منطبق نیستند.

ترامپ در شخصیت حقیقی خود فردی بازرگان اهل ریسک و ماجراجوست، در این جنبه او دنبال بهانه‌ای برای مطرح شدن و به شدت دارای کیش شخصیت است. او دوست دارد به عنوان یک رهبر تاثیرگذار در جهان مطرح باشد. اما ترامپ یک شخصیت حقوقی هم به عنوان رئیس‌جمهور ایالت متحده آمریکا دارد که در این شخصیت حقوقی مجبور است در چارچوب سیاست‌های ایالات متحد آمریکا رفتار کند و موضع بگیرد.

به نظر می‌رسد اخبار منتشره مبنی بر اعلام آمادگی‌اش برای سفر به تهران به منظور مذاکره، به شخصیت حقیقی‌اش برمی‌گردد. یعنی تمایل نفسانی داخلی‌اش برای مطرح شدن و برای اینکه در اخبار باشد و عنوان کند همچنان دنبال گفت‌وگو و مذاکره است و به عنوان یک شخصیت تاریخی مطرح شود که بعد از 40سال، اولین رئیس جمهور آمریکاست که می خواهد به تهران سفر کند! ولی واقعیت این است که از نظر شخصیت حقوقی که رئیس‌جمهور ایالت‌متحده آمریکاست ملزم به رعایت 12ماده‌ای است که وزیر خارجه آمریکا، مایک پمپئو مطرح کرده است. البته رئیس‌جمهور ی امریکا انقدر اختیارات وسیع دارد اگر بخواهد می‌تواند از لحاظ قانونی این مواد را نادیده بگیرد . ولی واقعیت این است که او  می‌خواهد در چارچوب سیستم آمریکا فعالیت کند.