مقدمه:

مذاکرات مسکو بین ایران و گروه موسوم به 1+5 ، به دلیل روشن شدن جزئیات دیدگاه های دو طرف، فرصتی را بوجود آورد تا درعرصه دیپلماسی رسانه ای بتوان محتوی موضوعات مطرح شده را دربوته نقد قرارداد. البته با توجه به محدودیت های موجود درباره انتشار جزئیات مذاکرات، فقط میتوان آن بخش ازپیشنهاد هایی را که دو طرف بصورت شفاف به طرف مقابل ارائه کرده اند و مقرر گردیده در مذاکرات کارشناسی درابعاد حقوقی و فنی دراجلاس استانبول درسیزدهم تیرماه بررسی شود، به نقد گذاشت.

پیشینه بحث:  

 درمذاکرات  استانبول دو(26 فروردین 1391)  و بغداد ( سوم خرداد 1391) در باره  ضرورت تدوين ”نقشه‌‌‌‌‌‌‌‌ر‌اه“ يا ”چارچوب“ يا “فرآيند“ برای گفتگوها، بین دو طرف توافق شد .

 نقشه راه دربرگیرنده: ”اصول راهنما“، ”اهداف“، ”ساختار فرايند“، ”موضوعات“ (هسته اي و غير هسته اي) و ”گام ها“، بود که باید درباره جزئیات آن دو طرف پیش از مذاکرات مسکو در سطح کارشناسی و معاونان  مذاکرات می شد. اما به دلایل نامعلوم خانم اشمید معاون خانم اشتون مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا ترجیح داد از وارد شدن به این گفتگو های سازنده و راهگشا خودداری کند. با وجود ارسال چهارنامه وسه بارتماس تلفنی از سوی ایران به دلیل مخالفت غیر معقول خانم اشمید با مذاکرات دو جانبه با آقای باقری معاون اقای جلیلی مذاکره کننده ارشد ایران ، دو طرف بدون دستیابی به تفاهم  مقدماتی به مسکو رفتند. با این وجود ازانجا که خانم اشتون همان متن سخنرانی خانم شرلی نماینده آمریکا درمذاکرات را به عنوان متن پیشنهای گروه پنج به علاوه یک اراده کرده بود برای ایران فرصتی ایجاد شد تا در مذاکرات مسکو علاوه بر آنکه توانست پیشنهادهای متقابل خود را در پنج بند به طرف مقابل ارائه کند؛ دیدگاه های خود را درباره پیشنهاد های گروه 1+5  نیز ارائه داد. درمذاکرات استانبول 2 دو اصل مورد توافق جمعی  قرار گرفته بود :