ایران از آسیای مرکزی و قفقاز نباید غفلت کند
برای اینکه ایران بتواند همکاری خود را با کشورهای آسیای مرکزی و فقفاز، یعنی پنج کشور ترکمنستان، ازبکستان، تاجیکستان، قرقیزستان و قزاقستان در آسیای مرکزی و ارمنستان، آذربایجان و گرجستان در فقفاز جنوبی گسترش دهد، لازم است در چهار زمینه تحرکات بیشتری از خود نشان دهد.
اولین نکته این است که باید راهبرد ایران در این دو منطقه استراتژیک مشخص شود. در این راهبرد باید معلوم شود اولویتهای ایران در آسیای مرکزی و قفقاز کدا مند و باید روی چه مواردی بیشتر متمرکز شد. دومین نکته آن است که اهداف و راههای رسیدن به این اهداف در آسیای مرکزی و قفقاز تعیین شوند. یعنی معلوم شود دقیقا به کجا می خواهیم برویم و چگونه باید به اهداف تعیین شده دست پیدا کنیم نه آنکه هر سفیری که به این منطقه فرستاده میشود، سودای خودش را داشته باشد و بر اساس تشخیص خودش عمل کند. من در وزارت خارجه نیستم اما از اثر به موثر پی میبرم. با توجه به اثری که از تغییر سفیران به وجود میآید، می توان شاهد عملکرد ایران در این کشورها باشیم . این یعنی یک راهبرد کلی وجود ندارد که ما روی آن تمرکز داشته باشیم تا هر سفیری میرود، آن را اجرا کند. اگر هم چنین راهبردی هست و من از آن بی اطلاع هستم لااقل باید شفافتر بیان شود تامشخص گردد که ایران در بخش دیپلماسی اعلامی دقیقا میخواهد چه کاری در این منطقه استراتژیک انجام دهد .
سوم باید راهکارهای عملی و ابتکاری برای پیشبرد همکاری ها در نطقه ارائه گردد. را که بیان حرفهای کلی دردی را دوا نمیکند. ما باید ببینیم ایران چه کارهایی را باید انجام دهد تا به حل و فصل مشکلات منطقه برای پیشبرد همکاری ها کمک کند . البته به طور طبیعی آنچه را ایران میخواهد به صورت صد درصد تحقق پیدا نمیکند. ممکن است 60، 70 درصد آن تحقق پیدا کند. به همین دلیل باید چهارچوب طرح ها و برنامه های ایران دقیقا معلوم باشد و بیشتر بر قابل اجراء بودن آنها تمرکز کنیم