اگربخواهیم واقع بین باشیم باید بپذیریم به هردلیل، امروز مناسبات ایران با غرب دربدترین شکل درسی سال گذشته است.برای برون رفت ازوضعیت موجود راه حلی بجزمذاکره وجود ندارد.این درشرایطی است که هردوطرف برادامه مذاکرات تاکید میکنند اما به دلیل بی اعتمادی دوطرفه ای که بین ایران و آمریکا ومتحدانش وجود دارد، مذاکرات شکل نمی گیرد. ضمن انکه در باره اینکه مذاکرات چه زمانی و درچه سطحی وبا چه موضوعی باشد، اختلاف دیدگاه اساسی بین طرفین وجود دارد. قبل از انتقاد به رفتار های ظالمانه غرب علیه ایران ، باید بپذیریم که امروز ما خواسته های برحق خود را بصورت دقیق وشفاف به زبان بین المللی که قابل درک بر ای طرف مقابل باشد مطرح نمی کنیم . ایران امروزبا اقتدارصحبت می کند اما خواسته های خود را به گونه ای ارائه می دهد که برای طرف مقابل نه قابل درک است و به طبع آن قابل پذیرش نیست. زیرا درهر نوع مذاکره ای دوطرف وجود دارد وهیچگاه اینگونه نبوده که یک طرف شرط بگذارد وهرآنچه را که او می خواهد طرف مقابل تمکین کند. همچنانکه  یکی ازاشکالاتی که ایران  به گروه  1+5 می گیرد ، یکجانبه گرایی آنها در برخورد با سایر کشورها ازجمله ایران است. به عنوان نمونه اقدام مثبتی که ایران در همکاری با ترکیه و برزیل در جهت  صدور بیانیه تهران انجام داد استحقاق واکنش مثبت ازسوی غرب را داشت اما متاسفانه درعمل مشاهده کردیم که نه تنها با واکنش  مناسبی روبرونشد بلکه با فشار آمریکا  قطعنامه تحریمی گسترده تر ازقبل درشورای امنیت سازمان ملل علیه ایران صادر کردند.اما برای برون رفت ازاین وضعیت نامطلوب، ایران  نباید متقابلا با زبان غیردیپلماتیک با گروه 1+5 برخورد کند . تعیین شرط در وضعیتی که مذاکره تنها راه حل برا ی هر دو طرف است ،کمکی به کاهش تنش موجود نمی کند.